Λυκούδης, Εμμανουήλ

(Ναύπλιο 1849 – Αθήνα 1925). Νομικός και λογοτέχνης. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και αναγορεύθηκε διδάκτορας της νομικής το 1872. Το 1877 μεταπήδησε στον δικαστικό κλάδο και, αφού χρημάτισε για μικρό διάστημα πρωτοδίκης στην Ερμούπολη και στην Άμφισσα, διορίστηκε πρόεδρος πρωτοδικών και εφέτης στην Αθήνα. Με υπόδειξη του Xαρίλαου Τρικούπη, συνεργάστηκε με τους Σέρβους νομικούς Τζόρτζεβιτς και Τσάγια –οι οποίοι μετέβησαν στην Αθήνα το 1890– για τη μελέτη και τη βελτίωση του εκλογικού συστήματος. Τελικά, το εκλογικό σύστημα που πρότεινε εφαρμόστηκε στη Σερβία με μικρές τροποποιήσεις. Το 1895 διορίστηκε νομικός σύμβουλος του κράτους, αλλά το 1905 αποσύρθηκε με δική του πρωτοβουλία από τη δημόσια υπηρεσία, για να εργαστεί ως δικηγόρος μέχρι τον θάνατό του. Ο Λ. δεν περιορίστηκε μόνο στην επιστήμη του, αλλά ασχολήθηκε δημιουργικά και με τη λογοτεχνία. Έγραψε πολλά κείμενα –νομικά και φιλολογικά– που φέρουν τόσο το όνομά του όσο και το ψευδώνυμο Φαίαξ, σημαντικό τμήμα των οποίων έχει δημοσιευθεί. Του απονεμήθηκε το Αριστείο των Γραμμάτων για το σύνολο της συγγραφικής του δραστηριότητας (1923). Τα έργα του υπήρξαν ενδεικτικά πολυμάθειας και γνώσης της σύγχρονής του ελληνικής ζωής. Τα κυριότερα από αυτά είναι τα: Αι απεργίαι εν Ελλάδι (1879), Ελληνικαί κοινότητες αvά τους αιώνες (1889), Εκλογικός Κώδιξ (1889), Διηγήματα (1920), Ψαράδικες ιστορίες (1921) κ.ά. Το καλύτερο έργο του, σύμφωνα με πολλούς, τιτλοφορείται Διάττοντες και δημοσιεύθηκε μετά τον θάνατό του. Ο πεζογράφος Εμμανουήλ Λυκούδης (φωτ. από την έκδ. «100+1 χρόνια Ελλάδα»).